Schoonheidsbehandeling voor olifanten

Bewoonsters Aja, Duna en Tooth van Ouwehands Dierenpark in Rhenen ondergaan vrijdag een schoonheidsbehandeling. Nu ja, schoonheidsbehandeling, dat is wel heel erg eufemistisch uitgedrukt, want het gaat om een voetzoolbehandeling. Wat eeltlagen weghalen en de nagels bijwerken, dat is het wel zo’n beetje, tenminste als de dikhuiden willen meewerken, want als de dieren hun poten niet optillen, gaat het feest niet door. Als alternatief heb ik een spectaculair ander programma bedacht. Want zeg nou zelf zo’n olifant ziet er niet uit met die ruwe huid vol plooien en rimpels. Een echte schoonheidsbehandeling zou volgens mij moeten bestaan uit een facelift of anders het volspuiten van de rimpels met botox. Lachen kunnen olifanten toch al niet, dus ze kunnen er alleen maar van opknappen. Dat zou toch fantastische reclame zijn voor de kosmetische wereld, een olifant zonder rimpels. Het is alleen de vraag of er dan nog beweging in de slurf te krijgen is, want van die botox heb ik al heel wat vrouwen gruwelijk gedupeerd zien raken. Ja, nu ik er zo over nadenk, is het toch maar beter dat die olifant gewoon zijn poten optilt, wel een voor een natuurlijk.

En dan dit nog…
Mijn vrouw en ik trekken er tussenuit, we gaan op vakantie en we zijn van plan nooit meer terug te komen, in elk geval de eerste drie weken niet.

Boeren gecompenseerd voor verdoofd castreren

Nederlandse varkensboeren krijgen de investeringen die ze moeten doen om varkens op korte termijn verdoofd te gaan castreren, vergoed door de supermarkten. Wat jarenlang normaal was, het zogenaamde ‘biggen snijden’, mag nu alleen nog verdoofd gebeuren. Onder druk van de dierenbeweging moest het er van komen. Ik heb het als kind vaak genoeg meegemaakt om te weten dat het snijden van biggen een werkje is dat snel voor elkaar is en de biggen gedragen zich daarna alsof er niets is gebeurd. Maar ja, ze gillen erbij dat het een lieve lust is, niet omdat het pijn doet, maar omdat ze bang zijn. Nu moeten de biggen eerst worden verdoofd, dat betekent een spuit extra in dat biggenlijf, alsof dat zo lekker is, maar goed, ik ben geen varken en ik weet dan ook niet of het nu wel of niet veel pijn doet, dat castreren. Wat ik wel heb gehoord is een heel oud verhaal over hoe het vroeger gebeurde. Dan kwam er een oude boer met twee grote platte stenen naar de varkensschuur. Op de vraag of dat geen pijn doet, antwoordde hij dan: “Je moet gewoon opletten dat je duimen er niet tussen komen.” Je mag me niet verantwoordelijk houden voor het waarheidsgehalte van dat laatste verhaal, maar ik vond het wel leuk. Als de supermarkten van Nederland het castreren gaan betalen [dan smaakt het vlees lekkerder] dan merkt u dat wel weer in de portemonnee. Echte dierenvrienden geven daar natuurlijk niet om, want die eten toch geen vlees.

Slapende piloten veroorzaken paniek

In de verkeerstoren van de luchthaven van de Indiase stad Mumbai heerste onlangs flinke paniek: een vliegtuig dat daar had moeten landen, vloog over het vliegveld heen zonder ook maar een meter te dalen. Wat de vluchtleiding niet wist, was dat de piloten beiden sliepen. De techniek gaat steeds verder en een automatische piloot lijkt op lange vluchten een uitkomst, maar nu blijkt dat de piloten dan even een tukje gaan doen en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Er zitten niet voor niets een piloot en een co-piloot in de cockpit, ze moeten elkaar wakker houden en controleren. Ik neem aan dat deze situatie niet dagelijks voorkomt, maar de meer dan honderd passagiers zijn onnodig in gevaar gebracht. Gelukkig kreeg de vluchtleiding argwaan en werden de piloten gewekt door geluidsignalen, maar het mag natuurlijk niet gebeuren. Je hoort het overigens vaker, dat bestuurders in slaap vallen. Het komt voor in auto’s, op schepen, in vrachtwagens en nu dus ook in vliegtuigen. Ze zeggen dat vliegen de veiligste manier van vervoer is, maar nu ik dit lees, weet ik dat niet meer zo zeker. Wat mij betreft komt er een monitor van de cockpit in de passagiersruimte, dan houden we ze zelf wel wakker.

'Goed nieuws' voor Roemeense pers

De Roemeense pers moet voortaan minstens vijftig procent 'positief nieuws' op radio en tv brengen. Dat kan nog wel eens een lastige opdracht zijn, omdat nieuws op zich niet positief of negatief is. De beoordeling ervan wordt gedaan door de ontvanger en niet door de zender. Want stel je voor dat het bericht is dat er een bankrover is gearresteerd. Is dit positief of negatief? Dat hij een bank berooft is negatief, maar dat hij gearresteerd is, is positief. Zie je wel hoe lastig dat wordt? Zelfs het weerbericht kan voor de een positief en voor de ander negatief uitvallen. De Senaat die met dit voorschrift komt, zal dus eerst wat voorwerk moeten verrrichten, om duidelijk te maken wanneer een bericht positief mag worden opgevat. Dus het eerste probleem is het vaststellen van de kwalificatie positief of negatief, maar het tweede waarbij ik minstens evenveel problemen voorzie is de telling zelf. Wie gaat dat bijhouden en wat gebeurt er als de 50% goed nieuws niet wordt gehaald? Dan moet er een negatief bericht uitgaan naar de krant en dat verergert slechts het probleem. Nee, volgens mij hebben de Roemenen de zomer in het hoofd, dat wordt door de pers de komkommertijd genoemd. Op tv allemaal herhalingen en in de krant flutverhalen, want de meeste journalisten zijn dan op vakantie. Ik weet niet of we dat nu bij het negatieve of het positieve nieuws moeten rekenen.

Krokodillen 'praten' al voor hun geboorte

Baby-krokodillen 'praten' al met elkaar en hun moeder als ze nog in het ei zitten. Wellicht om aan te geven dat het tijd is om geboren te worden, zo vermoeden de Franse onderzoekers die de ontdekking deden. Ik lach me bijna een ei als ik zoiets lees. Ik zie dan die Fransen al om zo’n krokodil drentelen, uitgerust met stethoscopen en voorzichtig luisterend op het dikke gepantserde krokodillenlijf. ‘Parbleu, c’est pas normal, que j’attent ici.’ Stil nou eens even, ik hoor nu toch iets wat niet normaal is. Ecoute, dat is toch praten wat ik waarneem? En dan komt de rest van het groepje er ook bij staan en ja, nu horen zij het ook. Echt, stemmen, kleine krokodillenbabystemmen. Ze roepen elkaar. ‘Hé, luitjes, zijn jullie al zover dat je uit je ei kan?’ ‘Man, houd je stil, ik mediteer.’ ‘Wie roept daar?’ En zo horen ze nog wat roepen. Het is duidelijk, de bijna klare kroko’s praten met elkaar terwijl ze nog in het ei zitten. Dat is echt heel bijzonder, want ze moeten dus ‘weten’ dat ze met meer dan zichzelf zijn en het spreken van de krokodillentaal – die toch normaal niet erg spraakzaam zijn – wordt ook meteen begrepen door de anderen. Het betekent dat ze allemaal tegelijk klaar moeten zijn om geboren te worden, want dan is er meer kans om te overleven. Nu moet moederkrokodil nog weten dat het zover is. ‘Allemaal tegelijk jongens: Mama, we zijn klaar!! Mama we zijn Kla-haar!!’ En dat is het teken dat moeder de eitjes eruit perst en de jongen eruit kunnen. Wat hebben die Fransen een boel fantasie en wat is dit weer een onnozel verhaal over wetenschappers die proberen achter elk geluidje een verklaring te zoeken. Pratende eieren, laat me niet lachen, ik denk eerder dat er in hun hoofden wat kraakte toen ze die krokodil zo dicht probeerden te naderen.

Maleisische deelstaat verbiedt klikkende hakken

Felle lippenstift, klikkende hoge hakken en dikke make-up zijn sinds kort verboden voor vrouwen in de Noord-Maleisische deelstaat Kelantan. Als de politiek zich met de kleding gaat bemoeien is het tijd om op te letten. In Nederland tobben we met het feit dat we van sommige vrouwen te weinig zien. Naaktlopen geen probleem, zelfs naakt fietsen mag af en toe gewoon overdag, we zijn een tolerant land, maar zodra vrouwen teveel kleren dragen, beginnen de problemen. Hoofddoeken zijn eigenlijk niet gewenst, maar we tolereren ze, zij het met heel veel argwaan en tegenzin, want je weet nooit wat er nog allemaal onder die doek in dat hoofd zit. Maar burka’s, daar hebben we heel veel problemen mee, dan zie je zo weinig, die zien we het liefst meteen verdwijnen uit onze cultuur. De hoofden moeten vrij te bezichtigen blijven, want stel je voor dat er een boeventronie onder schuilgaat. Bij brommer- en motorrijders is het dan weer andersom, die mogen alles onbedekt houden, als er maar een helm op staat, ook boeven en criminelen, gewoon een helm op en klaar. In Maleisië, aan de andere kant van de wereld, maken ze zich druk om klikkende hakken en lippenstift. Dat mag daar niet meer, want dat trekt teveel de aandacht en dat is dan weer niet goed, vindt de regering. Klikkende schoenen zijn te verleidelijk en zeker in combinatie met lippenstift. Ja, er speelt zich heel wat af in het binnenste van die regeringen. Ze hebben het er maar druk mee en dat allemaal tot welzijn van ons allen, of een deel daarvan. ‘We zijn vrij en tolerant’, roepen we in Nederland en daarom verbieden we het liefst alles wat ons niet aanstaat. ‘We zijn streng en diepgelovig’, roepen ze in Maleisië en doen precies hetzelfde, verbieden wat ze niet aanstaat. Ik zie uit naar de tijd dat wetten niet meer nodig zijn, omdat iedereen weet en doet wat goed is voor de samenleving. Of hebben mijn hersenen toch geleden onder het te lang dragen van een voorgeschreven helm?

Eerste 'eiken huwelijk' in Nederland

In Amsterdam wordt vandaag het eerste eiken huwelijk in de geschiedenis van Nederland gevierd. Het is precies 80 jaar geleden dat Pieter Ably en Henriette Jeanne Ably-Tritsch uit Amstelveen elkaar het ja-woord gaven. Dit bericht moet zeker in het zonnetje, want het is de eerste keer dat een huwelijk in Nederland al 80 jaar stand houdt. Voor elk jaar is een naam bedacht en 80 jaar wordt een eiken huwelijk genoemd. Zo sterk als een eik, zal de gedachte wel zijn. Vanuit dat oogpunt kan dit huwelijk nog jaren mee. Ik vind het heel mooi dat liefde zolang duren kan. En hoewel beide echtelieden de respectabele leeftijd van 102 jaar hebben bereikt, zijn ze nog steeds verliefd op elkaar. Dat is mooi, dat hoort ook zo. Liefde kent geen grenzen en kan eeuwig doorgaan. Liefde tussen man en vrouw is het mooiste wat bestaat, omdat het de liefde van God weerspiegelt. God de Schepper van het leven en de Gever van de liefde wordt erdoor geëerd. En of iemand nu gelovig is of niet, maakt geen verschil. Liefde is geen product van evolutie, maar komt rechtstreeks uit het hart van de God die liefde is. Over drie jaar ben ik 40 jaar getrouwd. Ik voel me opeens piepjong en heb het gevoel dat ik pas kom kijken. Ik ben nu bezig met mijn ‘aluminium huwelijksjaar’ maar zeg nou zelf, dat klinkt toch niet alsof er nog leven inzit. Overigens kan ik iedereen geruststellen, wij halen die eiken ook wel, als de leeftijd het toelaat.

Oranje uitgeschakeld op EK

Het Nederland elftal is zaterdag uitgeschakeld in de kwartfinales van het EK. Na de winstpartijen in de eerste ronde kwam er een ware euforie op gang in Nederland. We worden weer kampioen en dat zullen we laten merken. Niet gehinderd door enige vorm van bescheidenheid kleurden de straten en pleinen oranje en zelfs de steden waarin het Nederlands elftal moest aantreden, werden door Nederland geannexeerd. Zo ontstonden er nieuwe Nederlandse enclaves in Zwitserland en de Zwitsers vonden het prima, want het was warm buiten en de hectoliters bier waren niet aan te slepen. Veel ervan werd in de lucht gegooid als voorproef op de komende overwinning. Iedereen die iets had waar oranje in zat deed het aan of zette het op, om maar vooral te tonen dat we in Nederland eensgezind achter de winnaars staan. Het kan verkeren. Nederland ligt eruit en iedereen kan weer uit de oranje kleren en maandag of dinsdag ontnuchterd weer aan het werk. Sport verbroedert zegt men, dus kan nu iedereen bij elkaar uithuilen. Gelukkig hebben we Guus nog met de Russen en dus kunnen ‘we’ alsnog kampioen worden. Laten we het hopen, want anders heeft Nederland niets meer om trots op te zijn. Let op mijn woorden: Guus wordt de redder van Nederland. Straks zijn we allemaal gewoon weer trots dat een Hollander dat toch maar geflikt heeft met die Russen. Dat zou toch niemand anders kunnen dan ‘onze’ Guus. Hup Guus, leve Holland.

Vrouwen ontevredener over hun lichaam

Eén op de drie vrouwen in Nederland kan geen lichaamsdeel aanwijzen waar ze trots op zijn. Terwijl Rita Verdonk trots is op heel Nederland kan een derde van de vrouwen niet eens een stukje van zichzelf aanwijzen waar ze trots op zijn. Dat is toch vreemd. Leidt Rita Verdonk door haar royale ‘trots op Nederland’ de aandacht van zichzelf af? Zou zij bij dat derde deel horen dat geen eigen stukje kan vinden om trots op te zijn? Wie zal het zeggen, maar trots is niet meer dan een gevoel en zeker geen uitdrukkingsmaat voor eigenwaarde. Niemand heeft zichzelf gemaakt, dus daar kun je al niet trots op zijn, andersom dan ook niet, dat je je schaamt over hoe je gevormd bent. Daarom, trots zijn op een stukje lichaam is eigenlijk iets wat helemaal niet kan. Misschien dat je beter kunt spreken van tevredenheid, sommige delen zijn misschien zo goed gelukt, dat je zelfs blij kan zijn dat het aan jouw lijf zit. Maar het gaat in wezen niet om wat je ziet, maar om wie je bent. Je kan trots zijn op wie je bent, maar ook in dat geval is trots misschien niet het goede woord. Iemand die een geweldige prestatie heeft geleverd kan daar best trots op zijn, maar tegelijk besef je dan dat je die prestatie nooit zonder anderen hebt kunnen leveren, dus dat relativeert de trots al weer. We zijn altijd maar een deel van het geheel. Daarom is dit onderzoek ook van weinig waarde. Door je te spiegelen aan anderen kom je er meestal bekaaid af of juist niet, het is maar hoe je kijkt en naar wie je kijkt. Ach eigenlijk heeft mijn vroegere godsdienstleraar het nog het best verwoord. Hij zei, met het oog op onze huwbare leeftijden: “Wie een wijf trouwt om haar lijf, verliest het lijf, maar houdt het wijf.” Kijk en daar gaat het om. Je lijf is slechts de verpakking, het gaat om de inhoud.

Rover bedolven onder graf

Een Chinese grafrover is omgekomen toen de tombe die hij probeerde leeg te halen in het noorden van China instortte. Wij hebben een spreekwoord dat luidt: ‘wie een kuil graaft voor een ander valt er zelf in.’ Maar in dit geval zou je een variant kunnen gebruiken: ‘wie in de kuil graaft van een ander, valt er zelf in.’ Het is een bizar verhaal om in het graf van een ander te gaan zoeken naar kostbaarheden. Zes mannen waren aan het plunderen in een graf van rond het jaar 1000 toen het plotseling instortte. Een van hen werd bedolven en de anderen probeerden hem op te graven toen de politie verscheen. De daders werden gearresteerd, maar het slachtoffer was al overleden, begraven in het graf dat hij probeerde te beroven. Een raar idee eigenlijk, dat je iemand moet opgraven uit het graf van een ander en hem daarna moet gaan begraven. Maar de realiteit is soms heel bizar. De geldzucht, de hebzucht, de gemakzucht, doen een mens afdalen naar de duistere werkelijkheid van ongeoorloofde praktijken. Het geweten werkt niet meer of wordt genegeerd. ‘Niet toerekeningsvatbaar op het moment van de misdaad’, wordt er dan later vaak gezegd. Ergens denk je: ‘boontje komt om zijn loontje’, maar de werkelijkheid is, dat er weer een mens te vroeg sterft door de invloed van duistere krachten. De duivel fluistert mensen in dat er wat te verdienen is aan illegale praktijken, maar de duivel is een moordenaar.

Oranjefans spoor bijster

Tientallen supporters van Oranje zijn tijdens de groepsfase van het EK voetbal tijdelijk verdwaald op hun wandelroute naar het stadion in Bern. Dit is echt een heel vermakelijke geschiedenis, want wat gebeurt er als je als nietsvermoedende supporter achter een stel oranje gasten aanloopt en het blijken dan geen stadiongangers, maar werklui van het spoor te zijn. Ach je bent in den vreemde en je wil wat. Natuurlijk ga je niet van tevoren bekijken hoe alles werkt. Je gaat er gewoon heen en je loopt achter de rest aan, dan kom je er vanzelf. Kuddementaliteit zullen we maar zeggen. Gewoon de meerderheid volgen. In Zwitserland dragen de spoorwegarbeiders altijd oranje overalls. Dat heeft helemaal niets met voetbal te maken, het is hun werkkleding. Ze moeten heel gek hebben opgekeken toen ze op weg naar hun werk gevolgd werden door een oranje menigte die zingen en joelend achter heen aan bleef lopen. Bij het eindpunt aangekomen, kwamen de Hollanders achter hun vergissing, maar toen was het te laat, want wie wist nu nog de weg terug? Natuurlijk is het een komisch voorval en het past prima in de euforie van het moment. De meeste supporters zullen ook weer zingend teruggelopen zijn. Of ze nog op tijd het stadion hebben gehaald weet ik niet, maar de Zwitsers dragen nu uit voorzorg gele petten en gele hesjes. U bent gewaarschuwd.

Zak cement komt uit de lucht vallen

De Russische luchtmacht heeft vorige week een zak cement uit een vliegtuig gegooid. Het was de bedoeling dat het cement zou worden opgenomen door de wolken om zo regen te voorkomen. Dat was al vaker gedaan en tot nu toe met succes. Vooral als er feestdagen in aantocht zijn is het fijn als het weer goed blijft. Als je dat met een zak cement kan regelen, is dat mooi meegenomen. Maar deze keer ging het helemaal mis. De zak werd uit het vliegtuig gegooid, geheel volgens plan, maar viel ongeopend door het dak van een huis. Dat is minder prettig. Stel je de consternatie voor, wanneer je nietsvermoedend een bakkie Russische oploskoffie drinkt en er klinkt opeens een luide knal, gekraak en je huis vult zich met een grijze poeder. Voor je beseft wat er gebeurd kan zijn, zie je zon door het dak naar binnen schijnen. Dat laatste duurde waarschijnlijk een tijdje wegens het neerdwarrelen van alle stof en cement. Na de verbazing [wie verliest er nu een zak cement daar boven in de lucht?], volgt de constatering dat er gelukkig niemand gewond is geraakt, maar als de hartslag weer een beetje in de buurt van normaal is gekomen, begint hij plotseling weer sterk te stijgen vanwege de opkomende woede. “Wat denken ze wel, die boeven daarboven, dat ze zomaar van alles naar beneden kunnen gooien? Ik had wel dood kunnen zijn.” Terwijl de vrouw des huizes zich realiseert dat ze met een enorme schade zit opgescheept en een heleboel rommel, bedenkt ze dat ze daartegen helemaal niet verzekerd is, maar gelukkig, daar gaat de bel. Het is de luchtmachtcommandant die vertelt dat het een ongelukje is en niet kwaad bedoeld, dat ze het niet persoonlijk moet opvatten en dat de schade zal worden vergoed. Maar daar neemt de vrouw geen genoegen mee. Want de schade die kan wel eens veel hoger uitvallen dan alleen een kapot dak. Nee, psychische schade heeft ze geleden, ze had zich wel dood kunnen schrikken. Nooit zal ze meer rustig naar bed kunnen gaan, want wie weet wat er allemaal uit de lucht kan komen vallen. Een drama, een trauma is het en dat koop je niet zomaar af. Nee, nu wil ze ook het volle pond en ze denkt in haar recht te staan. Ach hoe kan je leven plotseling een dramatische wending krijgen, omdat iemand besluit wat regen tegen te houden met een zak cement. Het laatste woord is er nog niet over gesproken. Waar ik me over verbaas is dat ze de zak niet hebben leeggestort uit het vliegtuig, of zouden ze die baal cement gewoon uit hun handen hebben laten vallen? In elk geval wel weer een gebeurtenis uit de categorie ‘bijzonder opmerkelijk’.

Ouderloze vogels krijgen muziekles

De Britse dierenbeschermingsorganisatie Rspca is begonnen met het geven van muzieklessen aan jonge merels, spreeuwen en andere vogels die hun ouders hebben verloren. In het vogelrijk leren de jongen van de ouden. Dat is al heel lang zo en we hebben er zelfs een spreekwoord over: “Zoals de ouden zongen, piepen de jongen”. Natuurlijk worden bij dit spreekwoord dan weer mensen bedoeld, maar het is toch naar analogie van het vogelleven. Nooit heb ik stilgestaan bij het feit dat jonge vogels ouderloos kunnen zijn. En kennelijk leren ze niet fluiten van de buurman of een verre oom. Het is me nooit opgevallen dat er spreeuwen of merels zijn die niet kunnen fluiten, of alleen maar een verkeerd deuntje. Maar de deskundigen zullen het wel weten. Nu worden de jonge gevleugelden vermaakt met ingeblikt vogelenzang. Via luidsprekers piepen en fluiten, krassen en kraaien de opgenomenen erop los. En de jonge beestjes moeten daarin hun weggevallen ouders herkennen en van blijdschap een spontaan gefluit aanheffen. Maar dat klinkt dan misschien weer al te vrolijk, gezien hun situatie. Het lijkt me al met al een nogal verwarrende situatie voor de vogeltjes. Hun ouders kunnen het niet meer voordoen en van anderen nemen ze niets aan, maar nu is het de bedoeling dat ze via het geluid uit de luidsprekers toch spontaan en goed gaan fluiten. Ik zou er op zijn minst gestoord van worden. “Hoor ik daar mijn vader fluiten? Maar dat kan toch niet?” “Bent u het moeder, die daar kweelt? Maar dat is toch niet mogelijk?” “Fiet, fiet, fiet, prrt, prrt, prrt, fietefiet.” “Waarom reageert daar nu niemand op? Vader, moeder, horen jullie mij dan niet?” Ik voorspel dat de hele actie uitmondt in een emotioneel drama voor pierewiet en mees. Ze begrijpen er vast geen ene fluit meer van.

Dadelpalm groeit uit 2000 jaar oud zaadje

Het zaadje waaruit drie jaar geleden in de resten van het fort Masada bij de Dode Zee een dadelpalm groeide, was 2000 jaar oud. Al die jaren had het zaad gewacht op het juiste moment om te kunnen ontkiemen. Wat is dat toch een wonder, dat het leven zolang kan wachten om tevoorschijn te komen en vruchtbaar te zijn. Er ligt een enorme kiemkracht opgesloten in zaad. In de bijbel wordt het spreken van God vergeleken met het zaaien van zaad. Soms valt dat zaad in goede aarde, maar vaak ook niet. Dan kan het soms jaren zomaar ergens liggen voordat het een uitwerking krijgt. God zelf zegt dat zijn woord altijd zal doen waartoe Hij het gezonden heeft. Soms ligt het zaad van Gods woord in een mens te wachten tot het kan ontkiemen. Veel van dat zaad is gezaaid in de jeugdjaren, thuis of op school, of bij een oma of opa. Als je weet dat er gezaaid is, mag je ook verwachten dat er een moment komt, waarop het zaad kan gaan ontkiemen. Dat is voor veel ouders en grootouders een geweldige troost, als ze zien dat hun kinderen of kleinkinderen niet reageren op het zaad. De kiemkracht in een zaadje is er door God ingelegd. Dan hoeft Hij niet steeds een nieuwe boom te scheppen, maar de boom kan dat dan zelf. God geeft kiemkracht in het zaad, ook in Zijn woord, de bijbel. Wij zijn verantwoordelijk om te zaaien. Als zelfs een boom nog kan ontkiemen na 2000 jaar, dan moet Gods woord ook nog even krachtig zijn als op het moment dat het werd uitgesproken. Ik vind dat wel mooi. Wij willen vaak meteen resultaat, maar bij God is er geen haast. De kiemkracht blijft.

Tieners verslaafd aan gsm

In Spanje zijn twee kinderen opgenomen omdat ze verslaafd zijn aan hun mobiele telefoon, aldus de BBC vrijdag. De kinderen zijn 12 en 13 jaar oud en volgens hun moeder kunnen ze niets meer doen zonder hun gsm. Het klopt inderdaad dat je veel kinderen van de basisschool al met een telefoon ziet lopen. Sommigen kunnen dan hun ouders bellen, want die zijn tegenwoordig niet meer thuis te vinden. Anderen vinden dat interessant en zeuren net zolang tot ze ook een gsm hebben. Zo gaan die dingen. Tot zover kunnen we de tijd nog wel begrijpen en bijbenen, maar het verslaafd raken aan een gsm is van een andere orde. Ik vraag me dan af waaraan ze verslaafd zijn, aan het bellen, het sms-en of het maken en versturen van filmpjes, het spelen van een spelletje op de telefoon, of het bezoeken van internet, of zouden ze misschien hun agenda beheren? Het kan immers allemaal tegenwoordig. De telefoons zijn complete mini-laptops geworden met alles erop en eraan. Voor kinderen is dat gewoon speelgoed en voor ouderen ook. Daarom zou het te prijzen zijn als kinderen alleen een bellende gsm zouden mogen hebben. Verder geen toeters en bellen. Dan zou het met de gsm-verslaving snel gedaan zijn. Maar er zijn zoveel andere leuke hebbedingetjes tegenwoordig waarmee je de blits kan maken onder je vriendjes, dat er al snel een andere vorm van verslaving zal optreden. Vroeger hadden we al die mooie spulletjes niet. Toen was je verslaafd aan duimzuigen of nagelbijten, of in je haren draaien met je vinger. Bestaat dat eigenlijk nog, of is daar tegenwoordig geen tijd meer voor?

Politica moet in boosheidstherapie

Een politica uit Australië moet van premier Kevin Rudd naar woedetherapie na het maken van bijtende opmerkingen tegen een zwangere rivale. De premier onderbrak er zelfs zijn reis naar Japan voor om zijn partijgenote te berispen. Nu lijkt dat allemaal erger dan het is, want ik denk dat de opmerkingen die hier in de Nederlandse Kamer worden uitgesproken de premier voor altijd thuis zouden laten. De zwangere politica werd verweten dat haar opmerkingen een slechte uitwerking zouden hebben op haar kind en dat haar onverstand van haar kind een duivel zou maken. Niet netjes allemaal en veel te veel op de man gespeeld – of op de vrouw, zo je wilt, maar om daarvoor naar huis te komen en de dader naar boosheidstherapie te sturen, lijkt me wat ver gaan. Het is trouwens de vraag of de premier die macht heeft. Stel je voor dat premier Balkenende Geert Wilders naar therapie zou sturen om zijn opmerkingen tegen een minister, of zelfs de minister-president. Ik denk dat dat eerder nieuwe spot oplevert dan resultaat. Maar ja, Australië is Nederland niet. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat zo’n therapie voor uitwerking heeft. Mogen mensen niet meer boos worden, of mogen ze vanuit hun boosheid niet meer kwetsend reageren? De Bijbel geeft op dat punt een helder standpunt: ‘als je boos bent, zondig dan niet’. Korter en krachtiger kun je het niet verwoorden. Het zou goed zijn als iedereen zich daar wat meer aan ging houden.

Pleister voorkomt reizigersdiarree

Een pleister met vaccin heeft meer dan 70 procent van de mensen die een bezoek brachten aan Mexico en Guatemala tegen reizigersdiarree beschermd. Dat noem ik een goed bericht. Het lijkt me verschrikkelijk als je wordt getroffen door ‘de wraak van Montezuma’, zoals de aandoening wordt genoemd. Dan is minstens de eerste week van je vakantie verziekt, om het maar eens plastisch uit te drukken. De pleisters van tegenwoordig worden steeds geraffineerder, zo zijn er pleisters tegen hoofdpijn, pleisters tegen roken, pleisters tegen wondjes, pleisters tegen van alles en nog wat. We hebben de wonderpleister, die plak je op je lijf en je valt automatisch kilo’s af, tevens zeer effectief bij het stoppen met roken. Er zijn pleisters die je het gevoel geven dat je nooit meer moe wordt, kortom de pleister heeft het. En dan is er nu het succes van de pleister tegen diarree. Ik snap het wel. Het is waarschijnlijk een pleister met geweldige hechtkracht en is het meest effectief als je hem over de uitgang plakt. Mocht dat niet afdoende zijn dan kun je altijd nog de stopkurk proberen, die schijnt op een goede tweede plaats te staan. Of anders een combinatie van deze twee. Succes verzekerd.

Vitamine G is gezond

Veel groen in de omgeving zorgt ervoor dat mensen zich gezonder voelen. Vitamine G, ik wist niet eens dat het bestond. Ik weet het trouwens nog steeds niet. Is het nu een grapje en gaat het om de G van gezond of van groen, of is het echt een meetbare stof met een bepaalde uitwerking op het lichaam? En waar komt die vitamine G vandaan? Zit die in de lucht of moet je die uit je groene planten halen, want die groene omgeving schijnt er wel iets mee van doen te hebben. Adem je het in, of moet je er iets van eten, of straalt het naar je toe net als vitamine D? Tijd voor een onderzoekje dus. Wat is dat internet toch een zegen als je op zoek bent naar informatie. En ja hoor, een hele site met alle vitamines en mineralen op een rijtje. Wat de uitwerking is, waar het in zit, wat er gebeurt als je er te veel of te weinig van hebt, enz. Even kijken, A t/m E en dan K, maar geen G. Dus vitamine G bestaat helemaal niet. Hoe kan het dan dat mensen zich gezonder voelen in een groene omgeving? Is het allemaal suggestie? Wat een boel vragen zijn dat opeens. Even terug naar het begin en alles eens op een rijtje zetten. Mensen in een groene omgeving (vitamine G genoemd), voelen zich gezonder en zijn ook meetbaar gezonder. Vitamine G bestaat niet, maar de groene omgeving wel. Mensen in een groene omgeving bewegen minder maar voelen zich beter. De enige verklaring voor dit raadselachtige fenomeen is, dat de mens meer zuurstof opneemt in een groene omgeving, omdat de groene planten dat nu eenmaal produceren. Meer zuurstof en wat rondhangen in een groene omgeving, dat is het dus. Dat maakt vitamine G gezond. Ik ga vandaag mijn vitamine F voorraad wat aanvullen: fietsen, fluiten en foetsie. Onderweg pak ik meteen wat vitamine Z mee: zwaaien, zingen en zitten. Het leven is vol vitamine, als je het maar ziet.

Juryleden doen sudokupuzzel tijdens rechtszaak

Een rechter in de Australische stad Sydney heeft dinsdag een proces tegen drugsverdachten afgebroken nadat gebleken was dat juryleden sudokupuzzels zaten te maken. Wij kennen dat verschijnsel niet. Ik bedoel juryleden, want onze rechtspraak werkt niet met een jury uit het volk, maar met advocaten en rechters. Maar in veel landen bestaat een jury bij de rechtspraak. Gewone volksgenoten worden gevraagd er zitting in te nemen. Ze beloven eerlijk te zijn, zich niet te laten beïnvloeden en met aandacht de rechtsgang te volgen. Nu kun je dat allemaal wel plechtig beloven, maar als zo’n rechtzaak uitloopt en je begint te knikkebollen, dan zul je wat moeten bedenken om wakker te blijven. Het maken van een sudoku kan net die afleiding geven die nodig is om de aandacht opnieuw op het proces te richten. Zo ongeveer moet er gedacht zijn door een aantal juryleden. De eerste die de sudoku tevoorschijn haalde, moet wel lef gehad hebben, want iedereen kan dat zien om je heen. Anderen vonden het een voorbeeld om na te volgen en al gauw zaten er een stuk of zes met het verkeerde blocnote op schoot. Dat viel de rechter op en hij deed onderzoek naar de schrijverij op de jurytribune. Daar werd de misdaad ontdekt en toen was het meteen uit. De jury werd ontslagen – straffen kan je een jury niet – en er moest een nieuwe jury worden gezocht. Daarmee moest het hele proces opnieuw beginnen. Voor mensen die denken dat juryrechtspraak een vooruitgang is een dikke tegenvaller. Voor de overigen een prachtige stok om de hond te slaan. O nee, dat mag ook niet.

Bruidegom blijkt bruid

Een Française heeft zich voorgedaan als man om met haar vriendin te kunnen trouwen. Ondanks een relatie van twee jaar zou de echte bruid niet hebben geweten dat ze op het punt stond met een vrouw te trouwen. Dat is toch wel heel erg vreemd. De vriendin moet er dus al twee jaar uitzien als vriend. Geen baardgroei, mmm, beetje vreemd. Geen mannelijke vormen, mmm, liefde is blind. Beetje hoge stem voor een man, mmm ’t is maar waar je aan went. De bruid in kwestie moet wel heel erg simpel zijn of zo ontzettend verliefd dat ze echt helemaal verblind is geweest, want anders kan ik het niet begrijpen, dat je in twee jaar niet ontdekt dat je vriend geen vriend maar vriendin is. Pas bij de paspoortcontrole voor het huwelijk kwam de fraude aan het licht. De bruidegom moest toegeven eigenlijk bruid te zijn, maar van binnen voelde zij zich bruidegom. Ik denk niet dat de bruid er genoegen mee neemt. Twee jaar lang is ze voorgelogen, voor de gek gehouden, bij de neus genomen en niet serieus genomen. Twee jaar lang heeft haar ‘vriend’ niets verteld van de werkelijke situatie. Het lijkt me geen goede basis voor een huwelijk, nog afgezien van het feit dat de bruid een bruidegom zoekt die het ook is. Het lijkt me beter dat de bruid afziet van dit huwelijk en op zoek gaat naar een echte bruidegom. En voor de zekerheid moet ze een vroege controle inbouwen en op zijn minst zijn paspoort opvragen. Is me dat schrikken.

Nonnen ketenen zich vast aan lantaarnpaal

Twee bejaarde nonnen hebben zich zondag enkele uren vastgeketend aan een lantaarnpaal in Vaticaanstad. Er gebeuren opzienbarende zaken in deze wereld, maar dit heb ik nog nooit gehoord. Meestal ketenen mensen zich vast om ergens niet uit te hoeven, maar deze bejaarde zusters van het Karmelietenklooster willen er juist weer in. Het lijkt me niet zo’n verstandige keuze om je eerst vast te ketenen en vervolgens te denken dat je dan makkelijker binnenkomt, maar dat zal wel aan mij liggen. De beide dames hebben er al 50 en 60 jaar opzitten in het klooster, maar gingen er om gezondheidsredenen even twee maanden tussenuit. Wat ze in die tijd deden vertelt het verhaal niet, maar van moederoverste hoefden de ‘ongehoorzamen’ niet meer terug te keren. Vastbesloten hield ze de deur voor haar zusters gesloten. Geen spoor van ontferming voor de bejaarden, geen enkel mededogen voor de halve eeuw die ze samen optrokken. Regels zijn regels en het erfgoed van het klooster moet onbevlekt bewaard worden. Je gaat er een keer in en je gaat er een keer uit. Volkomen toewijding tot de dood, dat is de opzet. De bedoeling van een klooster is de mensen te helpen in het licht te leven, afgezonderd van de boze wereld. Volgelingen van Christus zouden ze willen zijn. Maar als ik het zo beschouw, zijn de enige twee die in het licht staan, de twee nonnen onder de lantarenpaal.

Japanse premier spaart energie en doet stropdas af

De Japanse premier Yasuo Fukuda heeft vrijdag voor het eerst zijn stropdas afgedaan en een luchtige blouse aangetrokken voor een werkoverleg. Dat is wel heel bijzonder, dat de premier zijn stropdas afdoet en dan ook nog zijn jasje uit, hoewel ik van dat laatste niet zeker ben. En dat alles in het kader van het milieu. Want om het milieu te sparen moet de airco wat minder koud worden ingesteld. Het afdoen van de stropdas zorgt voor wat extra koeling, net als het uitdoen van een colbertje. Maar ja, dat protocol, dat schrijft voor dat de premier zich moet kleden in pak met stropdas. Misschien is er nog een andere ontsnapping aan het protocol mogelijk, namelijk het weglaten van ondergoed en sokken. Dat scheelt toch ook weer een paar graden lijkt me. Misschien helpt het ook om een overhemd een paar maten te groot te kopen, zodat er bij het dragen van de strop toch een behoorlijke ventilatieopening bij de hals open blijft. In ieder geval doet de premier zijn best een goed voorbeeld te geven in de aanpak van de milieubescherming. ’s Winters de verwarming minder hoog en ’s zomers de airco minder laag, het scheelt allemaal. Iedereen spaarlampen in huis en alles uitzetten wat niet aan hoeft, om energie te sparen. Onze levensstijl moeten we matigen. We lijken de grenzen van wat fatsoenlijk is al overschreden te hebben en iedereen kijkt naar iedereen en weinigen doen iets wat werkelijk helpt. Want wees eerlijk, wat zou die stropdas nu schelen terwijl we wel toestaan dat gezinnen onbeperkt auto’s aanschaffen en langs alle autowegen de lichten branden, om maar wat te noemen. Als we werkelijk het energieverbruik en dus de vervuiling van de aarde willen tegengaan, moeten we veel drastischer ingrijpen. Verplicht fietsen bijvoorbeeld voor afstanden beneden 30 kilometer of niet meer dan 1 auto per gezin toestaan, of in alle huizen de stroom per dag tot een vastgesteld maximum beperken. Wat me ook heel veel lijkt te helpen is alle reclame verbieden, zodat overbodige productie stopt en we alleen nog aanschaffen wat echt nodig is. Maar ja, er zal vast wel weer iemand met een stropdas zijn, die bezwaar maakt tegen deze plannen, want alleen de mannen (en een paar vrouwen) met stropdassen gaan over de regels. Wat dat betreft is de premier van Japan toch uitzonderlijk bezig.

Afstandsbediening zorgt voor stress

Afstandsbedieningen zorgen voor stress. Dat blijkt uit een Europees onderzoek dat werd gedaan door Lightspeed Research. Het leek allemaal zo handig, zo’n afstandsbediening, maar dat was in de tijd dat je er aan een genoeg had. Tegenwoordig heeft elk apparaat zijn eigen afstandsbediening. Een voor de tv, een voor de dvd, een voor de decoder, een voor de radio, een voor de gordijnen, een voor de verlichting en ga zo maar door. Meestal heb je er maar een nodig, dus dat valt mee, maar ze liggen wel allemaal bij elkaar en soms grijp je de verkeerde. Sinds de invoering van digitale uitzendingen voor radio en tv is er een afstandsbediening bij gekomen. Ik zet de tv aan met de ene en moet dan kanalen zoeken via de andere. Op die andere zit dan weer geen teletekst, zodat ik weer terug moet naar die ene. Lastig. Dan maar een universele, nota bene aangeboden door de kabelmaatschappij, dus nu moet het werken, niet dus. Ja, ik kan nu met een afstandsbediening de tv aanzetten en kanalen kiezen, ook harder en zachter gaat nog steeds met hetzelfde apparaat, maar teletekst zit er niet op, daar heb ik dan toch die andere weer voor nodig. Het zal de overgang wel zijn, van analoog naar digitaal, dat wil zeggen dat de volgende generatie tv-toestellen vast alle functies weer in een afstandsbediening herbergen. Naast al deze stressfactoren is de allergrootste wie er over de afstandsbediening gaat. Meestal is dat de man of een van de kinderen. De anderen hebben zich erbij neergelegd of hebben intussen hun eigen tv op de kamer. Wat dat betreft is de huidige situatie wel makkelijk. Vaak kun je met twee afstandbedieningen hetzelfde toestel bedienen, zodat in elk geval de man en de vrouw een eigen stuurinrichting kunnen bedienen. Maar of dat de stress vermindert of juist niet is nu de vraag. Wat wordt het leven toch moeilijk met al die apparaten om je leven eenvoudiger te maken.

'Domme vliegen leven langer'

Domme vliegen leven langer dan hun soortgenoten met een hogere intelligentie. Dat is de uitkomst van een Zwitsers onderzoek. Domme vliegen, intelligente vliegen, toe maar, plak er maar een etiket op. Volgens mij moet het zijn: domme vliegen en domme vliegen die iets hebben moeten oefenen. Met deze laatste soort liep het dus slecht af, want terwijl de domme vliegen gewoon dom bleven vliegen, haalden ze de respectabele leeftijd van wel 80 dagen, bijna drie maanden dus. De andere domme vliegen, die moesten leren reageren op geur- en smaakprikkels raakten daarvan kennelijk zo uitgeput en in de war, dat ze al na 50 dagen het loodje legden. De verbijsterende Zwitserse conclusie luidt dan ook: ‘domme vliegen leven langer’. Misschien moeten we dat nog wat meer preciseren en zeggen dat sommige domme Zwitserse geleerden, excuus, dat sommige domme Zwitserse vliegen langer hebben geleefd dan sommige andere domme Zwitserse vliegen die geprobeerd hebben een kunstje te leren. Er zijn zo vreselijk veel soorten vliegen op aarde, dat het me een onderzoek lijkt met nauwelijks relevante uitkomsten. Een ding is duidelijk: domme vliegen vliegen en andere domme ook, maar dan iets korter. Fijn he, dat we dat nu eindelijk weten.

Tumor blijkt 25 jaar oude handdoek

Een Japanner met een vermeende tumor kreeg na de operatie goed nieuws van de artsen. De 'tumor' bleek een handdoek te zijn die in 1983 in de buik van de man was achtergelaten na een operatie aan een maagzweer. Toch best wel slordig om iemand weer dicht te naaien, terwijl er nog ergens een handdoek in de buikholte ligt. Je staat er niet zo bij stil, maar ook chirurgen kennen bedrijfsblindheid. Door de routine van het opereren, vaak met een heel team er omheen, kun je wel eens vergeten dat die handdoek bij jouw opdracht hoorde. Vaak is het dichtnaaien al begonnen als de instrumenten nog moeten worden verwijderd, dit om de opening van de buik zo kort mogelijk te laten zijn in verband met infectiegevaar. Allemaal heel begrijpelijk dus, maar wel slordig. Het mag niet gebeuren. Ik kan me voorstellen dat de man enorm opgelucht is, omdat de ‘tumor’ slechts een vergeten handdoek blijkt te zijn, maar het blijft een grove nalatigheid van de artsen. Veel mensen ruimen ook niet alle sporen uit hun verleden op en kunnen er op latere leeftijd last van krijgen. Veel mensen lopen rond met een schuldgevoel en gevoelens van schaamte, om wat ze vroeger hebben uitgespookt. Je zou zeggen, ze hebben de handdoek in hun buik vergeten op te ruimen. Om gezond te kunnen leven, moet je niet rondlopen met rommel uit je verleden. Dat hoor je op te ruimen. Uitpraten, vergeven, zodat de wonden kunnen genezen. Zo voorkom je dat het uit de hand loopt.

Siberisch dorp adopteert 47 kinderen

In Barchatovo, een afgelegen plaatsje in Rusland, hebben de bewoners 47 kinderen uit weeshuizen geadopteerd. Volgens de bewoners is het dorp daarmee weer "vol hoop en leven". Er woonden nog 12 mensen in Barchatovo en niet ver daar vandaan stond een weeshuis met kinderen. Een van de 12 besloot een kind te adopteren uit het weeshuis om zo de eenzaamheid te verdrijven. Spoedig volgden er meer en nu zijn er al 47 kinderen uit het weeshuis naar het dorp verhuisd. De kinderen spelen op straat en maken pret. Er is weer leven gekomen in het dorpje. Andere dorpen in de omgeving hoorden ervan en deden hetzelfde. Wonderlijk, hoe een goed idee zulke grote gevolgen kan hebben. Er is weer hoop en leven in de dorpen. Hoop en leven zijn ook de woorden die God gebruikt als Hij vertelt dat Hij ons wil adopteren als Zijn kinderen. Hoop en leven keren dan terug in ons leven en ook in dat van Hem. In Gods oorspronkelijke plan was dat ook de bedoeling, dat we met elkaar zouden leven. Niet allemaal apart en opgesloten, maar bij elkaar en vrij. Als in dat koude Siberië zulke warme menselijke dingen mogelijk zijn, moet er toch hoop en leven zijn in alle delen van deze aarde. Als er maar een begint met een goed plan, komt de rest vanzelf.

Iedereen kan stoppen met roken

Stoppen met roken. Dat kan iedereen. Zelfs de 'stiekem-op-het-toilet-roker' en degene die 's avonds nog even snel een pakje sigaretten bij het tankstation gaat halen. Dit is de uitkomst van een onderzoek door TNS NIPO gedaan in opdracht van STIVORO. Zelfs de meest verstokte roker kan stoppen. Iedereen kent wel iemand die gestopt is met roken, waarvan dat nooit was verwacht. De vraag is: waarom stopt dan niet iedereen? Het antwoord is even simpel als voor de hand liggend: ze willen niet. Deze uitkomst verrast mij niet, want die geldt voor alle verslavingen. Iedereen kan overal mee stoppen, wanneer hij dat wil. Als mensen niet willen stoppen hebben ze daar een reden voor, maar de reden is nooit dat ze niet kunnen. Sommigen zien op tegen de veranderingen in hun lichaam, anderen zijn bang dat ze het niet zullen volhouden en weer anderen vinden het gewoon te lastig om er je best voor te doen. Stoppen met roken heeft vooral met motivatie te maken. Je moet een heel goede reden hebben om te willen stoppen, dan kan het. Of iemand stopt of niet wordt slechts bepaald door zijn of haar eigen motivatie en keuzes. Als iemand zegt: ‘Ik kan gewoon niet stoppen’, bedoelt hij: ‘Ik kies ervoor om niet te stoppen, want dat vind ik makkelijker.’ Zelfs teksten op de pakjes dat roken zeer schadelijk is voor de eigen gezondheid en die van anderen, maakt op veel mensen geen enkele indruk. Daarom weet ik niet of de uitslag van dit onderzoek iets veranderen zal. Wat we wisten is bevestigd: iedereen kan stoppen met roken. Helaas is de werkelijkheid dat niet iedereen stopt. Zolang de mens een vrije wil heeft om te kiezen, kan hij die vrijheid ook verkeerd gebruiken.

Leven op Mars

Leven op Mars? Het kan! Engelsman Keith Sorrell is daarvoor het levende bewijs; hij at 17 jaar lang niets anders dan de welbekende chocoladereep. Nou, hij liever dan ik, maar best lekker, zo’n Mars. Nuts gaat er ook wel in en een Bounty op zijn tijd, hoewel al die kokos dan weer tussen je tanden gaat zitten. Ja het weet wat. Ik heb jarenlang op stroopwafels geleefd, dat ging ook goed. Af en toe wel een beetje fruit en groente toevoegen, maar lang vol te houden. Alleen maar Mars eten is wel erg eenzijdig natuurlijk, maar wat niet weet dat niet deert, zullen we maar zeggen. De Marsmannetjes en -vrouwtjes vinden het prachtig wat Keith doet en ze stimuleren hem natuurlijk om vooral door te gaan. Zo’n 12 Marsrepen per dag eet hij minimaal op en dat elke dag opnieuw, week in week uit, de ene maand na de andere en dat al 17 jaar lang. Haast niet voor te stellen dat niemand daar ooit iets van gezegd heeft. Die man moet wekelijks zo’n 100 Marsen kopen en af en toe eentje extra natuurlijk om weg te geven, of voor de lekkere trek tussendoor. Ik stel me hem al voor in een restaurant: als voorgerecht een in stukjes gesneden Mars, dan als hoofdgerecht twee Marsen gegarneerd met wat gebrande suiker in een sausje van rietsuikersiroop en als toetje een Mars met gesnipperde chocolade. Eventueel een kopje koffie toe of warme chocolademelk met een mini-mars. In elk geval hoef je nooit te vragen wat hij wil eten vandaag en ook voor zijn verjaardag is een doos Mars altijd goed. Een beetje gek is het wel, maar in elk geval staat nu onomstotelijk vast dat er te leven is op Mars.

Indonesische zakenman strooit met geld

Een Indonesische zakenman heeft zondag boven de Javaanse stad Serang duizenden bankbiljetten uit een vliegtuigje gegooid. Dat klinkt heel erg aardig en dat zal ook wel zo zijn, maar toch zit er dan weer een wrang bijsmaakje aan. Want het was geen gulle bui van de zakenman om zo’n 6.000 euro uit te strooien, maar pure berekening. Dat mag je van een zakenman verwachten natuurlijk, maar dat maakt de hele actie minder geloofwaardig. Wat is er namelijk aan de hand? De zakenman heeft een boek geschreven en om er zoveel mogelijk van te verkopen, moest hij reclame maken. Een advertentiecampagne kost zo’n 6.000 euro, maar dan heb je nog niets bijzonders. Als echte zakenpief bedacht hij een stunt. Vertel de mensen dat je met geld gaat strooien en je hebt zo een stadion vol potentiële kopers. De stunt gaat de hele wereld over en de eerste oplage zal snel uitverkocht zijn. Goede campagne denk ik. Het komt er dus op neer dat een zakenman met wat geld stunt, om er vervolgens zoveel mogelijk mee te verdienen. Dus de kop: ‘zakenman strooit met geld’, is maar de halve waarheid. De hele zin moet zijn: ‘zakenman strooit met geld om er een kapitaal mee te verdienen’. Dat wilde ik even gezegd hebben, omdat ik me niet kan voorstellen dat een zakenman met geld gaat strooien. Voor de mensen die wat biljetten hebben opgeraapt zal de werkelijkheid wel anders zijn. Ach ja, het kan verkeren.

Peuters leren smeren

De afgelopen maanden hebben veel peuters van kinderdagverblijven een smeerdiploma behaald. Ja, je leest het goed, een smeerdiploma. Kinderen kunnen heel goed smeren en peuters ook, zelfs baby’s draaien er hun hand niet voor om. Het gaat gewoon vanzelf. En als kinderen zichzelf en hun kleren helemaal hebben ondergesmeerd, noemen we hen smeerkees of viespeuk, hoewel dat laatste woord meer op roken slaat en daar zijn ze nog te klein voor. Smeren gaat dus prima, maar het diploma wordt gegeven voor op de juiste plaats smeren met de juiste substantie. Boter op de boterham om precies te zijn en als het even kan met een mes. Ja, dat wordt dan meteen een heel ander verhaal. Door kinderen vroeg te leren hun brood te smeren, wordt het misschien wel een goede gewoonte, die thuis wordt voortgezet. Tegenwoordig smeren veel ouders de boterhammen niet meer, omdat ze denken dat dat toch alleen maar vet is en dus overbodig. Kijk en dat is niet juist, want de vetten in margarine en boter zijn juist prima, die hebben we nodig. Zo kunnen de kinderen dus thuiskomen met een smeerdiploma en een veterdiploma en een jasdichtknoopdiploma en een alleen naar de wc geweest diploma, een diploma samen spelen, een diploma geen ruzie maken, een diploma met twee woorden spreken en een diploma u zeggen. Mooi hoor, al die vroege gediplomeerden. Ik begrijp niet dat er nog geklaagd wordt over het opleidingsniveau in Nederland. Het gaat hier toch gesmeerd?