Baas graaft twee dagen naar hond

Larry Thompson heeft zijn hond, die na een aardverschuiving klem zat onder de grond, in twee dagen zelf opgegraven. Door zware regenval was de aarde gaan verschuiven en de hond zat klem onder een laag modder en puin. Toen Larry zijn hond hoorde is hij gaan graven, eerst met een shovel en daarna met een schep. Na in twee dagen een kuil van meer dan 9 meter diep te hebben gegraven, bereikte hij zijn hond. Huilend sloot hij zijn Dalmatiër in zijn armen en bracht hem veilig naar boven. Het filmpje is in heel Amerika te zien geweest en heeft mensen ontroerd. ‘Hij is langer bij ons geweest dan onze kleinkinderen’, was de reactie van Larry’s vrouw. Vaak lees je over de liefde van een dier voor zijn baas of bazin, maar hier is het andersom. Ook mensen zijn in staat offers te brengen uit liefde voor een dier. Wat hebben mensen en dieren toch met elkaar? Aan de ene kant martelen we er vrolijk op los, stierengevechten, hanengevechten, hondengevechten, noem het maar op en tegelijk hebben we huisdieren als honden en katten die we haast als kinderen beschouwen. Ze worden geknuffeld en geaaid, mogen soms mee-eten aan tafel of mee-slapen in bed. Als ik kijk naar paarden hoe ze springen over hindernissen met mensen op hun rug, als ik kijk naar dolfijnen die spelen met mensen op de kant of in het water, zie ik er iets in van de oorspronkelijke schepping. Zo hoort het te zijn, mens en dier in harmonie met elkaar en met de schepping. De bijbel leert dat die tijd ook weer terugkomt, wanneer de aarde is verlost van de wetteloosheid en de vergankelijkheid, als zonde en dood niet langer heersen op aarde. Tot die tijd geven verhalen zoals die van Larry Thompson mij hoop en kijk ik uit naar een hoopvolle toekomst voor mens en dier.