'Bevallingscoach rukt op'

In Nederland is de doula, een soort bevallingscoach voor een barende vrouw, bezig aan een voorzichtige opmars. Daarover berichten de GPD-bladen. Tijden veranderen en ook de gewoontes. Vroeger beviel een vrouw met behulp van een baker, of arts en de echtgenoot verleende bijstand, als hij het tenminste overeind hield, want menig aanstaand vader streek het vaantje. Maar goed, dat was meestal van korte duur en dan kon er later om gelachen worden. Na drie of vier kinderen waren de vaders ervaringsdeskundigen en dan zaten of stonden ze erbij of hen niets meer overkomen zou. Sommige vaders maakten foto’s, later zelfs films, altijd leuk voor het nageslacht en er waren er die al wrijvend over moeders rug het idee hadden dat ze ook meehielpen. Maar nu is er de doula. Vraag me niet hoe je dat uitspreekt, maar ik houd het op ‘doela’. Een soort coach dus, die de barende vrouw bemoedigende aanwijzingen geeft tegen betaling. Hij mag nergens aankomen en zich zeker niet met de bevalling zelf bemoeien, maar hij is er puur voor de geestelijke bijstand. Wat ik me dan afvraag is: wat is er met de vaders gebeurd? Kunnen zij dat zelf niet meer aan? Hebben de moeders geen vertrouwen meer in de echtgenoot? Of staat het alleen maar deftig om te zeggen dat de doula bijna te laat was. Zijn we echt zover afgegleden, dat we niet meer weten hoe het allemaal gaat en moet zonder doula? Ik kan het bijna niet geloven. Volgens mij is het net zo’n nieuwigheid als de driewielige kinderwagen, sorry, buggy, of het geboortefeest. Je wilt het weer eens anders doen en dan verzin je wat, leuk toch? In elk geval voor de doula, want die kan na de bevalling gewoon naar huis, betaald en wel.