Blinde piloot bereikt eindbestemming

De blinde piloot Miles Hilton-Barber heeft na een tocht van ruim anderhalve maand zijn eindbestemming Sydney bereikt. Dit is zeker opzienbarend nieuws, want het is voor een ziende al moeilijk om vliegend Sydney te bereiken. Wat bezielt zo’n man, denk je dan. En dat blijkt een kwestie van geloof te zijn. Hij geloofde dat het mogelijk was en begon eraan. Hij liet zich niet uit het veld slaan door zijn blindheid, maar zette door. Hij wilde toen hij nog kon zien al piloot worden en die droom gaf hij niet op. Daar kunnen we veel van leren. Er zijn trouwens nog een aantal details waar we iets van kunnen opsteken. Zo nam hij iemand mee die wel goed kon kijken, voor het geval hij een noodlanding zou moeten maken. Twee is beter dan een, nietwaar? Deed hij het voor de eer en de roem? Misschien heeft het meegespeeld, maar zijn motivatie was vooral het voorkomen van blindheid bij anderen. Door de tocht te laten sponsoren hoopte hij anderhalf miljoen Euro te bemachtigen om blindheid te bestrijden in Afrika. Ook daar kunnen we van leren. Miles Hilton-Barber is een dapper man, een held voor mijn part. Hij heeft laten zien dat je met geloof ver kunt komen. Hij heeft zijn droom waargemaakt. In plaats van te mokken om zijn lot, ging hij actie ondernemen om anderen dit ongemak te besparen. Hij zette door en bereikte zijn doel. Wat nu? Is hij klaar? Helemaal niet, hij verlegt zijn grenzen en wil nu de eerste blinde piloot zijn die door de geluidsbarrière vliegt in een straaljager. Kijk en dat valt me nu een beetje tegen, want wie wordt daar nu beter van? Blijkt hij toch gewoon last te hebben van eerzucht of zie ik dat misschien verkeerd? Het zal me niets verbazen als het een sponsoractie voor dubbelglas blijkt te zijn.