IJdelheid wordt graffitispuiter fataal

Een 18-jarige graffitispuiter uit Kerkrade heeft zich deze week verraden doordat hij trots zijn tag (handtekening) op zijn portemonnee had staan. Gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen, luidt een oude zegswijze. Die stamt nog uit de tijd dat je gewoon je naam ergens achterliet, voor iedereen leesbaar, op een raam of een deur, of een stuk papier, een vorm van zelfbevestiging. Als niemand vertelt dat je bestaat, doe je het zelf maar. Datzelfde zit volgens mij ook achter alle spuiterij die we tegenwoordig graffiti noemen. Mensen op zoek naar hun identiteit. Zie je me wel, schijnen ze te willen verkondigen. Het is hartstikke belangrijk dat kinderen, want over die groep hebben we het meestal, worden bevestigd als zoon of dochter door hun ouders. Als de ouders tekortschieten op dat punt gaan de tieners op zoek naar andere manieren om erbij te horen. Graffiti is een lastige vorm van aandachttrekken omdat het met verf wordt gedaan en dat is weer moeilijk te verwijderen. Om niet herkend te worden schrijven de artiesten niet hun naam eronder zoals Rembrandt of Vincent, maar een soort beeldmerk. Een combinatie van letters of initialen die op een kunstige manier vervormd worden tot een teken dat alleen ingewijden herkennen. Het is als bij honden en katten die een geurspoor achterlaten en daarmee aangeven, hé ik ben er ook en dit is mijn gebied. Maar ja, nu heeft de ijdelheid dan toch een fout veroorzaakt. De jonge schilder kon het niet laten zijn logo ook op zijn portemonnee te zetten. Heel begrijpelijk, maar wel fataal. De politie herkende daarmee de jonge kunstenaar als notoire vervuiler van muren en gebouwen en greep hem in de kraag. Een troost mag de jongeman hebben, de politie kende en herkende zijn werk en daar ging het toch uiteindelijk om. Maar ik denk niet dat hij daar blij mee is.