Oceaanroeier moeizaam verder

Oceaanroeier Ralph Tuijn probeert met pijn en moeite zijn tocht over de Stille Oceaan voort te zetten. Hij heeft geen brandstof meer aan boord om eten te bereiden, hij mist twee tanden en komt haast niet vooruit. Soms zit het mee, soms zit het tegen, zou je kunnen zeggen, maar voor Ralph Tuijn zit het nu wel erg tegen. Toch gaat hij door en daar wil ik even bij stilstaan. Wat drijft deze man, wat motiveert hem, wat overtuigt hem dat hij zijn doel kan bereiken? In je eentje in een roeiboot de grootste oceaan oversteken is voorwaar geen kleinigheid. Ik denk dat hij van tevoren goed heeft nagedacht over deze tegenslagen. Wat ga ik doen als… maar wanneer je er dan voor staat heb je niets aan goede voornemens, dan moet je een besluit nemen. Ga ik door of stop ik? Niemand bereikt fluitend zijn doelen in het leven. Beproevingen zijn er altijd. Hoe reageer je dan? Kennelijk wil Ralph zijn doel koste wat het kost bereiken, daarom gaat hij door. De reden kennen we niet, maar dat doet er hier niet toe. Wat me aanspreekt is de vastberadenheid. Niet opgeven als het moeilijk wordt. Geloven in de goede afloop. Want als dat geloof er niet is, kun je beter meteen stoppen. Geloof richt zich op iets dat voor je ligt. Zodra je het hebt bereikt of ontvangen, dan stopt je geloof. Het is een mooi voorbeeld van het geloofsproces. Je bent op weg naar het doel en je laat je er niet van afbrengen door tegenslag. De wind zal draaien, de stroming zal gunstig worden, er komt wel weer goede brandstof en ik heb nog tanden genoeg over, zoiets. Niets is onmogelijk voor wie gelooft, maar er hoort wel een portie volharding en geduld bij om te ontvangen wat je is beloofd.