Lezende ouderen genieten meer

Ouderen die veel lezen genieten meer van het leven. Dat bleek dinsdag uit een onderzoek onder meer dan duizend ouderen tussen de 49 en 90 jaar. Het zou voor mij een straf zijn om op die manier oud te worden, maar ik houd dan ook helemaal niet van lezen. Als ik een boek lees geniet ik het meest als het uit is en ik weer kan stoppen. Ik weet niet wat het is, maar ik kom er niet doorheen. Het boeit me niet, het dringt niet tot me door, ik val in slaap, ja, mijn ogen vallen vanzelf dicht als ik lees. En als het me lukt om een bladzij lang wakker te blijven, dan moet ik van ellende weer opnieuw beginnen, want dan heb ik niet opgelet en weet niet wat ik heb gelezen. Het lezen van romans vind ik al helemaal zinloos en doelloos. Lezen wat iemand anders verzonnen heeft over mensen die niet bestaan, is pure leeftijdverspilling. Al die tijd had je andere dingen kunnen doen. En omdat ik minstens 5 minuten werk heb om 1 bladzijde uit te lezen, kost een heel boek me al gauw een maand of twee. De gedachte alleen al vervult me met afschuw. De laatste keer dat ik een roman moest lezen was op 14 jarige leeftijd. Gelukkig deden we het met de hele klas gezamenlijk onder de les. Elke les een stukje en dan legde de leraar uit wat we gelezen hadden. Zo heb ik me door Het fregatschip Johanna Maria van Arthur van Schendel geworsteld. Het enige wat ik daaruit heb onthouden is ‘nil desperandum’, nooit wanhopen. En ook herinner ik me Het Bittere Kruid van Marga Minco en Bartje van Anne de Vries, maar dat laatste was geen literatuur hoorde ik later. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er ouderen zijn die lezen leuk vinden, wegvluchten uit de werkelijkheid, dromen in fantasieland, je laten meenemen in een niet bestaande wereld, wat is daar nu aan? Maar ja, als je heel je leven gelezen hebt, weet je ook niet dat het gewone leven veel leuker is.