Mensen knuffelen voor wereldvrede

Op meerdere plekken in de wereld geven mensen elkaar dinsdagavond een knuffel voor wereldvrede. Knuffelen is de laatste jaren populairder geworden. Hoe dat komt weet ik niet zo precies, maar ik denk dat een goed voorbeeld een hoop scheelt. Zelf ben ik niet zo’n knuffelaar, zo ben ik niet opgevoed. Ik weet nog dat ik in 1990 voor het eerst als volwassene geknuffeld ben door een groep van zo’n 30 personen. Dat was een opdracht tijdens een opleiding. Wat daar gebeurde zal ik niet gauw vergeten. Ik zag daar grote mensen in tranen uitbarsten en er kwam heel veel niet verwerkte emotie vrij. Soms heb je het gevoel dat je iemand wel zou willen omarmen, uit bewogenheid met die ander, maar bij mij voelt dat toch als iets wat je niet ongevraagd kan doen. Het voelt alsof je over de grenzen van de ander heengaat, dat je je iets toeeigent wat niet van jou is. Het heeft met opvoeding en cultuur te maken. Ik heb me altijd verbaasd over het gemak waarmee mannen onder het communisme elkaar omhelsden en kusten. Ik weet nog goed dat ik in Roemenië door een man werd omhelsd en gekust, ik voel nog zijn ruige stoppelbaard tegen mijn wang. Toch was dat niet raar, omdat het een uiting was van oprechte bewogenheid. Ik denk dat dat voorwaarde moet zijn voor een omarming, oprechte bewogenheid. Daarom zet ik mijn vraagtekens bij een actie knuffelen voor de wereldvrede. Ik geloof niet dat door die actie de vrede op de wereld wordt gediend. Vrede heeft met je hart te maken, innerlijke vrede krijg je als je als mens gelukkig bent en in balans. Voor mij kan dat alleen als je God hebt gevonden. Hij geeft vrede. Knuffelen geeft misschien een goed gevoel, maar dat is het dan ook, een gevoel. Een kort moment van aanraking, kan zowel weldadig als afstotend zijn. Dat hangt af van eerdere gebeurtenissen in je leven. Ik zie de knuffelactie als een uiting, een hunkering, naar echte liefde en bewogenheid in onze samenleving. Dat is zowel hoopvol als verontrustend.