Ouderloze vogels krijgen muziekles

De Britse dierenbeschermingsorganisatie Rspca is begonnen met het geven van muzieklessen aan jonge merels, spreeuwen en andere vogels die hun ouders hebben verloren. In het vogelrijk leren de jongen van de ouden. Dat is al heel lang zo en we hebben er zelfs een spreekwoord over: “Zoals de ouden zongen, piepen de jongen”. Natuurlijk worden bij dit spreekwoord dan weer mensen bedoeld, maar het is toch naar analogie van het vogelleven. Nooit heb ik stilgestaan bij het feit dat jonge vogels ouderloos kunnen zijn. En kennelijk leren ze niet fluiten van de buurman of een verre oom. Het is me nooit opgevallen dat er spreeuwen of merels zijn die niet kunnen fluiten, of alleen maar een verkeerd deuntje. Maar de deskundigen zullen het wel weten. Nu worden de jonge gevleugelden vermaakt met ingeblikt vogelenzang. Via luidsprekers piepen en fluiten, krassen en kraaien de opgenomenen erop los. En de jonge beestjes moeten daarin hun weggevallen ouders herkennen en van blijdschap een spontaan gefluit aanheffen. Maar dat klinkt dan misschien weer al te vrolijk, gezien hun situatie. Het lijkt me al met al een nogal verwarrende situatie voor de vogeltjes. Hun ouders kunnen het niet meer voordoen en van anderen nemen ze niets aan, maar nu is het de bedoeling dat ze via het geluid uit de luidsprekers toch spontaan en goed gaan fluiten. Ik zou er op zijn minst gestoord van worden. “Hoor ik daar mijn vader fluiten? Maar dat kan toch niet?” “Bent u het moeder, die daar kweelt? Maar dat is toch niet mogelijk?” “Fiet, fiet, fiet, prrt, prrt, prrt, fietefiet.” “Waarom reageert daar nu niemand op? Vader, moeder, horen jullie mij dan niet?” Ik voorspel dat de hele actie uitmondt in een emotioneel drama voor pierewiet en mees. Ze begrijpen er vast geen ene fluit meer van.