Vrouwen ontevredener over hun lichaam

Eén op de drie vrouwen in Nederland kan geen lichaamsdeel aanwijzen waar ze trots op zijn. Terwijl Rita Verdonk trots is op heel Nederland kan een derde van de vrouwen niet eens een stukje van zichzelf aanwijzen waar ze trots op zijn. Dat is toch vreemd. Leidt Rita Verdonk door haar royale ‘trots op Nederland’ de aandacht van zichzelf af? Zou zij bij dat derde deel horen dat geen eigen stukje kan vinden om trots op te zijn? Wie zal het zeggen, maar trots is niet meer dan een gevoel en zeker geen uitdrukkingsmaat voor eigenwaarde. Niemand heeft zichzelf gemaakt, dus daar kun je al niet trots op zijn, andersom dan ook niet, dat je je schaamt over hoe je gevormd bent. Daarom, trots zijn op een stukje lichaam is eigenlijk iets wat helemaal niet kan. Misschien dat je beter kunt spreken van tevredenheid, sommige delen zijn misschien zo goed gelukt, dat je zelfs blij kan zijn dat het aan jouw lijf zit. Maar het gaat in wezen niet om wat je ziet, maar om wie je bent. Je kan trots zijn op wie je bent, maar ook in dat geval is trots misschien niet het goede woord. Iemand die een geweldige prestatie heeft geleverd kan daar best trots op zijn, maar tegelijk besef je dan dat je die prestatie nooit zonder anderen hebt kunnen leveren, dus dat relativeert de trots al weer. We zijn altijd maar een deel van het geheel. Daarom is dit onderzoek ook van weinig waarde. Door je te spiegelen aan anderen kom je er meestal bekaaid af of juist niet, het is maar hoe je kijkt en naar wie je kijkt. Ach eigenlijk heeft mijn vroegere godsdienstleraar het nog het best verwoord. Hij zei, met het oog op onze huwbare leeftijden: “Wie een wijf trouwt om haar lijf, verliest het lijf, maar houdt het wijf.” Kijk en daar gaat het om. Je lijf is slechts de verpakking, het gaat om de inhoud.