Een stinkende of lekkere man?

De lichaamsgeur van een man wordt vooral bepaald door degene die hem ruikt. Dat zeggen Amerikaanse onderzoekers. Volgens hen bepaalt één gen hoe mensen lichaamsgeur waarnemen. Dat is goed nieuws voor veel mannen. Zij kunnen voortaan zeggen: ‘Het ligt niet aan mij, maar aan jou’, als het gaat over het waarnemen van hun lichaamsgeur. Volgens mij wen je aan elke geur als je er lang genoeg in bent. Het is een lastig iets, dat geuren. Soms denk je dat je lekker ruikt en dan zegt je vrouw: ‘Schat, vergeet je je deo niet?’ Nu kun je dus zeggen: ‘Lieverd, ik heb mijn deo opgedaan, maar hoe is het met jouw geur-gen?’ Over smaak valt al niet te twisten en nu dus ook niet over geur. We moeten er mee leren leven. Intussen doet de reclame haar best ons te doen geloven, dat bepaalde geuren ons voor anderen erg aantrekkelijk maken. Vroeger waste niemand zich, hoogstens een keer per jaar en in die tijd liepen ook de dieren gewoon in een uit. Er was toen geen riolering, geen afzuigsysteem, geen meldpaal voor luchtverontreiniging, geen deodorant en het leven ging gewoon door. Alles went kennelijk, ook het verbergen van je lichaamsgeur. We vinden het tegenwoordig zo vanzelfsprekend om te sproeien en te smeren, dat je zou vergeten dat de meeste mensen op aarde het alleen met hun eigen geur moeten doen. Mensen uit andere culturen dragen heel andere geuren bij zich, dat kun je waarnemen. Maar wie heeft ons verteld dat je zoiets lekker of vies moet vinden? In elk geval is het een zeer persoonlijke kwestie, zowel het verspreiden als het beoordelen ervan. In de bijbel staat dat ons hele leven een geur verspreidt en dat God op zoek is naar mensen om ze een lieflijke geur te kunnen geven. De geur van Christus wordt bedoeld. Het is een geur die je niet kan ruiken, maar wel kan waarnemen. Die geur is opgebouwd uit een vleugje geduld, een scheutje verdraagzaamheid, een paar accenten vergeving, een beetje behulpzaamheid en een heleboel liefde. De uitwerking is enorm, daar kan zelfs de duurste parfum niet tegenop.