Tragisch misverstand op Angolese filmset

Twee acteurs die overvallers speelden in een filmdrama zijn maandag in de Angolese hoofdstad Luanda door de politie doodgeschoten. Agenten zagen ze voor echte overvallers aan. Als je dit leest kun je maar een ding zeggen: wat triest. Er is natuurlijk iets heel raars aan de hand op deze wereld. Acteurs maken samen een stuk, toneel of film, waarvan iedereen weet dat het onecht is. De mensen die gaan kijken weten dat ze naar iets toe gaan wat onecht is. Wat is er mis met het leven, dat zoveel mensen het proberen te ontvluchten met onechtheid? Waarom verdiepen mensen zich in een onechte schijnwereld via boeken en films, via toneel en muziek? Waarom dragen zoveel mensen een masker? Wat is er dan mis met het normale leven dat mensen eruit weg willen vluchten, ook al is het maar voor even. Waarom geven mensen veel geld uit om iets te aanschouwen, waarvan ze van tevoren weten dat het een schijnvertoning, een scherts is? Wat zoeken mensen anders in acteurs en actrices en in auteurs en autrices dan even te denken dat het geluk toch bestaat? Je even gelukkig voelen, je even tevreden voelen, je even laten verwennen, even onder het juk vandaan, even uit de stress. Zou dat het zijn? Zijn daarom de doktersromans zo populair? De boeketreeks, met liflafjes over vluchtige liefdes en romantische gevoelens? Haal je daar je rust? Wat triest dat mensen zo goed toneelspelen dat het hun het leven kost. Maar gebeurt dat niet dagelijks? Hoeveel mensen sterven er zonder God. Hoeveel mensen houden hun toneelspel vol tot de dood? Onecht wordt nooit echt, tenzij je gelooft dat het echt is. Dan ben je misleid en dwaal je naar de dood. Wat is het toch geweldig dat God geen toneel speelt. Alles wat Hij doet en zegt is echt. Daarom wordt Hij het leven genoemd, de rest is al dood. Als we net doen of het gebeurde met de acteurs een tragisch incident is, hebben we nog steeds de maskers op en zien we het verschil nog niet tussen voorstelling en werkelijkheid.