Peuter overleeft val van 25 meter

In Japan heeft een 2-jarig kind een val van 25 meter overleefd. Het brak alleen een been toen het van een balkon van de achtste verdieping naar beneden viel. Toen ik dit bericht las, dacht ik: “Waar ben jij in je leven vanaf gevallen?” En ja hoor, dan komen de herinneringen aan diverse valpartijen, al dan niet met lichamelijke schade. Het is opmerkelijk dat je lichaam zoveel herstellend vermogen bezit, alsof de Schepper van tevoren wist dat dat nodig zou zijn. Als kind ben ik diverse keren van de trap gevallen, maar dat hoort volgens mij bij de standaardvalpartijen. Struikelingen tellen we niet mee, alleen de duikelingen naar beneden. Ik herinner me ook minstens twee keer van een zolder naar beneden te zijn gevallen. Achteruitlopend liep ik dan het open gat in, terwijl een ladder de normale weg naar beneden vormde. Van de hoogste duikeling kan ik me nog herinneren dat er precies een autoband lag die mijn val brak. Als je jong bent bestaat je lichaam uit elastiek, alles rekt mee en je breekt zelden iets, wordt wel beweerd. De praktijk op de gipsafdeling van een ziekenhuis wijst echter anders uit, ook zeer jonge kinderen en baby’s kunnen botten breken. Als je net als het kind uit Japan een val van 25 meter overleefd met alleen een botbreuk mag je zeker niet klagen. Hoe is het mogelijk dat een kind van die hoogte naar beneden kan vallen, vraag ik me af. Zou het nalatigheid van de ouders zijn of een onbedwingbare ondernemingszin van de kleine. In elk geval zullen de ouders naast grote schrik ook grote vreugde kennen, lijkt me. Opeens schieten er regels van een oud liedje door mijn hoofd: “Hij schraagt me als ik wankel, Hij draagt me als ik viel.” Zou dat er misschien iets mee te maken hebben gehad?