Boemerang na 25 jaar teruggekeerd

Een boemerang komt altijd terug, ook na een kwart eeuw. Ik herinner me dat ik op de lagere school voor het eerst hoorde over de boemerang. Het maakte op mij een verpletterende indruk. Een stuk hout dat altijd weer terugkeert in de handen van de werper. Dat leek me fascinerend om te zien en te doen. Je gooit iets weg en het komt terug. Het leek wel magie, maar ach, wat weet een kind van een jaar of 9 nu van de wetten van de thermodynamica en van de roterende beweging van een asymmetrisch gebogen vleugel? Wat ik wel begreep was dat je er dus nooit meer van af kwam als je eenmaal zo’n ding had aangeschaft. Weggooien kon dus niet, ja het kon wel, maar dan kwam hij toch weer terug. Toen ik daar een snuggere opmerking over maakte, zei de meester dat het een aanvalswapen was. Als de boemerang niet terugkwam had je de vijand getroffen. Dat maakte het alleen maar wonderlijker, je gooide dus eigenlijk je wapen weg en dat lijkt me in een strijd niet zo handig. Maar goed, de gedachte dat een boemerang altijd terugkomt deed me jaren terug besluiten er zelf een aan te schaffen. Maar eenmaal in de winkel zag ik zoveel moois dat ik terugkwam met een ronde boemerang. Ja, een ronde boemerang, perfect rond. Het was een ring van zo’n 7 cm breed in fluorescerende kleuren en als je die wegwierp dan vloog hij minstens een paar honderd meter door de lucht voor hij netjes in je handen terugkwam. Ik weet nog dat ik met mijn jonge gezin naar de Waterweg toog, omdat daar lekker veel ruimte was en weinig publiek, want stel je voor dat je iemand treft met zo’n boemering, dan zie je hem natuurlijk nooit meer terug. Het werd een groot succes en tegelijk een geweldig drama. Om hem uit te proberen had ik bedacht dat mijn zoontje hem eerst maar een keer naar mij moest werpen en toen maakte ik een geweldige fout. Ik ging met mijn rug naar de Waterweg staan en heb nooit kunnen zien waar hij is geland. Prachtig flitsend vloog hij over mijn hoofd, onbereikbaar voor mijn grabbelende handen, en verdween tientallen meters, of waren het er honderden in het kabbelende water van de Waterweg. Nu weet ik waarom ze dat water daar zo genoemd hebben. We hebben nog langs de oever gelopen, hopend dat hij terug zou drijven. We zijn nog enkele keren terug geweest de volgende dagen, om te zien of er niet iets fluorescerends aan de oever lag, maar helaas, het is bij die ene worp gebleven. Ik had moeite mijn zoontje niet achter het ding aan te gooien, want het was natuurlijk zijn schuld, dat begrijp je. Ik word er nog een beetje treurig van als ik eraan denk. Maar als ik nu lees dat zo’n ding na 25 jaar nog terug kan komen, dan krijg ik toch weer een beetje hoop. Morgen nog maar eens naar de Waterweg, je weet maar nooit.