Patiëntjes bang voor clowns

De Cliniclowns mogen voortaan hun rode neuzen wel afdoen als ze patiëntjes in het ziekenhuis willen opvrolijken. Kinderen zijn namelijk bang voor clowns, blijkt uit een Brits onderzoek. Nou, mooi is dat, die clowns trekken zich het lot aan van de patiëntjes en proberen hun situatie een beetje op te vrolijken en dan blijkt dat helemaal niet te lukken. Kinderen worden bang voor de vreemde wezens aan hun bed. Hoe kan dat nou? Zijn de clowns niet geschikt als kindervrienden, of is er iets anders aan de hand? Die cliniclowns doen hun werk al jaren en je zou toch zeggen dat de reacties van de kinderen dan bekend moeten zijn. Er is een groot verschil tussen lachen en vrolijkheid en huilen en treurigheid. Letten de clowns dan niet op hun jonge publiek? Het kan er bij mij gewoon niet in dat de clowns al jaren overbodig werk zouden doen. Of zijn de kinderen veranderd? Zijn clowns zo onbekend geworden in de leefwereld van kinderen dat ze als bedreigende wezens overkomen? Vroeger werkte een clown op de lachspieren, maar is dat nog wel zo? Komt dat niet uit de tijd van domme August en Harlekijn? Moeten we voortaan de Teletubbies, K3 of Spongebob langs sturen? Het zou best kunnen, maar de intentie, de motivatie van de cliniclowns moet blijven. Geef kinderen een beetje plezier als ze door een moeilijke periode van hun leven gaan. Clinispongebob, cliniteletubbie, clinimini, ik moet er even aan wennen.