Het is altijd weer schrikken als je zo’n bericht leest. Je kinderen kwijt zijn geeft een afschuwelijk gevoel. Je gaat meteen zoeken en roepen, schakelt vrienden en buren in als ze niet snel terecht zijn, maar als de politie gaat zoeken, dan zijn al die stappen al genomen en zijn ze meestal al uren kwijt. Ik raakte mijn kinderen vaak kwijt bij het boodschappen doen, je wist meteen waar je zoeken moest, namelijk bij de speelgoedwinkel. We hadden met elkaar een trefpunt afgesproken voor het geval we elkaar zouden kwijtraken en verschillende keren hebben we elkaar daar weer teruggevonden. Een keer ben ik de jongste op het strand kwijt geraakt. Ik kon niet geloven dat hij de zee was ingelopen, dus ging ik zoeken met de zon in mijn rug. Meestal lopen kinderen niet tegen de zon in. Ik was bijna in Hoek van Holland toen ik hem vond, wat een vreugde. Hij hield een windscherm vast alsof hij wist, hier komt mijn vader me halen. Samen zijn we het hele eind teruggelopen. Ik nam hem niets kwalijk, maar prees hem dat hij ergens was blijven staan, waar mensen waren. Er ging zoveel vertrouwen en liefde uit naar elkaar dat het haast vanzelfsprekend leek dat we elkaar op dat volle strand terugvonden. Ik moet er nog vaak aan denken, terwijl het al weer twintig jaar geleden is gebeurd. Maar het loopt niet altijd goed af. Soms worden kinderen teruggevonden als het te laat is. Wat moet dat geweldig triest zijn om mee te maken. Ik kan best begrijpen dat er blijdschap in de hemel is om elke zondaar die zich bekeert. Weer een kind teruggevonden, maar wat zijn er nog veel kwijt.
maandag 7 januari 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten