Echtpaar vergeet kind bij wegrestaurant

Op terugreis van een vakantie in Italië is een Duits echtpaar dinsdag na een tussenstop hun 11-jarige zoon in een Zwitsers wegrestaurant vergeten. De jongen was nog even naar het toilet gegaan, maar toen hij terugkwam was de parkeerplaats leeg. Ik kan me dat moment voorstellen dat de jongen zich realiseert dat hij vergeten is. Totale verbijstering, paniek misschien wel, je vertrouwde omgeving, je veiligheid kwijt en daar sta je dan. Elf jaar maar nog lang niet volwassen. Intussen waren de ouders op weg naar Duitsland. Pas na de grensovergang merkten ze dat hun zoon er niet bij was, het bleef te stil op de achterbank. Ben je dan lekker uitgerust op weg naar huis, of zit de stress van voor de vakantie er al weer in? In elk geval keerden ze – zoals elke ouder zou doen – meteen om en gelukkig liep alles goed af. De zoon werd in de armen gesloten en de ouders verontschuldigden zich, hoop ik, want ik kan me ook voorstellen dat ze de jongen meteen verweten dat hij niet naar het toilet moet gaan zonder het eerst te melden. Laten we het niet erger maken dan het is, maar schuld schuiven doen we allemaal erg makkelijk. Niemand vindt het leuk gefaald te hebben en als het dan de schuld van de ander is, of kan worden, is dat wel zo geriefelijk voor je eigen geweten. Het is niet de eerste keer dat we kunnen lezen dat ouders hun kinderen vergeten. Soms zelfs met dodelijke afloop, als een baby bijvoorbeeld in een afgesloten auto achterblijft in de zon. In de Bijbel staat de vraag: kan een moeder haar zuigeling vergeten? Het antwoord hoeft niet eens gegeven te worden. Die vraag wordt gesteld met het oog op het feit dat wij mensen wel God vergeten, maar Hij ons niet. Zijn oog is altijd op ons, ten goede. Ongezien en vaak ongemerkt gaat Hij met ons mee. Ergens anders in de Bijbel staat: al zouden mijn vader of moeder mij verlaten, God verlaat mij nooit. Gelukkig maar.