Goedwillende moeder geeft kinderen cannabis

Een Britse lerares die haar eigen kinderen twee jaar lang cannabis heeft gegeven, hoeft vanwege haar goede bedoelingen niet de cel in. Dat is inderdaad heel opmerkelijk. Wat is er aan de hand? De vrouw die zelf cannabis gebruikt, wilde haar kinderen niet blootstellen aan de straatverkopers van het verboden spul en gaf het ze daarom zelf. Het motief was dus liefde voor haar kinderen. De rechtbank bleek hier wel voor open te staan en gaf de vrouw slechts een taakstraf. Ik vind dat heel erg raar, want nu worden niet de daden maar de motieven beoordeeld en bestraft. Als je iemand met de beste bedoelingen verslaafd maakt is het minder erg dan wanneer je dat doet met slechte bedoelingen? Het effect is hetzelfde. Wie zijn kinderen een bank laat beroven omdat er anders misschien onschuldige mensen op straat beroofd zouden worden mag dus op clementie rekenen? Of een pyromaan die zijn kinderen een auto in brand laat steken omdat ze anders misschien een heel blok in de fik kunnen steken wordt daarvoor beloond met een lichtere straf? Waar gaat dit dan nog over? Goed is goed en fout is fout. Wie steelt is een dief en wie cannabis uitdeelt is in overtreding, of ben ik nu de weg kwijt? Zijn we op het punt aangekomen dat recht krom wordt genoemd en krom recht? Dan is het met het denken van de mens treurig gesteld. Dat betekent immers dat er al zoveel krom gedacht is, dat we niet meer in staat zijn recht te denken. Daar worden we in de bijbel voor gewaarschuwd (lees Romeinen hoofdstuk 1 maar eens goed door). Als er een straf staat op het uitdelen en gebruiken van cannabis moet die straf worden gegeven, anders wek je minstens de indruk dat de rechtspraak afhankelijk is van het inschattingsvermogen van de rechter en hoe krom is dat dan? Bovendien heeft deze moeder als lerares ook een voorbeeldfunctie en dat zie ik in het vonnis helemaal niet terug. Kortom ik kan er geen touw aan vastknopen, misschien maar goed dat ik geen rechter ben.