‘Vloeken doet goed’

Regelmatig vloeken doet goed, in ieder geval voor personeel op de werkplek. Tot deze conclusie komen onderzoekers van de universiteit East Anglia in het Britse Norwich. Het gebruiken van krachttermen kan de stress van de werkdruk verminderen. Het lucht op zogezegd. Toch wordt meteen aangeraden het niet te doen in het bijzijn van bezoekers of klanten. Nou, dat vind ik dus heel erg raar, om het maar eens netjes te zeggen. Iets wat goed is toch beter niet doen, klinkt onlogisch. Dat is het ook. Vloeken is gebrek aan woorden. Het is een uiting van frustratie en onmacht. Het vertelt iets over je binnenste, daar is geen rust. Je vindt ook geen rust door te vloeken, dat geeft alleen maar meer ellende, want je verbindt jezelf met het negatieve en het kwade. Mensen zonder God hebben geen rust en geen vrede in hun binnenste. Voor hen kan het vloeken een oplossing lijken, maar er is een veel betere. Ga je innerlijke rust zoeken bij God. Hij roept op naar Hem toe te komen om rust te vinden. Door Hem te kennen kom je tot rust. Echte rust, vloeken is dan niet meer nodig en zal zelfs helemaal verdwijnen. Wie de innerlijke rust van God kent weet waarover ik het heb. Dan kunnen er spanningen rondom je zijn, maar ze deren je niet, want je kent God. Hij zal uitkomst geven en voor een oplossing zorgen. Vloeken is geen uiting van rust maar van onrust. Daarom vind ik het jammer dat de Britse deskundigen met deze conclusie (haast een advies) zijn gekomen. Iemand in elkaar slaan kan ook opluchten en spanning verminderen, maar de uiteindelijke uitwerking is rampzalig. Iets wat fout is kan nooit goed zijn. Vloeken is fout. Gods innerlijke rust en vrede zijn goed. Ze zijn voor iedereen beschikbaar en ik kan het weten, want ik heb vroeger meer gevloekt dan gesproken, maar toen God in mijn leven rust bracht is het vloeken gestopt. Nu heb ik vrede en rust, al jaren lang en het gaat nooit meer over, want de bron van rust, de vredevorst, leeft in mij.